Kičma je osnova na koju se pričvršćuje trup – tu se nalazi kičmena moždina i iz nje se razilaze nervi, koji upravljaju celim organizmom. Prema tome, ona ima ključnu ulogu u održavanju zdravlja. Životna sposobnost čoveka uglavnom zavisi od stanja kičme. Upravo kičma određuje njegovu snagu i izdržljivost, zdravlje unutrašnjih organa i zdravlje organizma u celini.
Ako bi ukratko nešto rekli o ulozi kičme u čovečijem organizmu, važno je napomenuti sledeće: kičma je osnova skeleta. Ona daje trupu potreban oblik i pravilan položaj. U kičmi se nalazi kičmena moždina, od koje se rasprostiru nervi kičmene moždine, koji upravljaju radom celog organizma. Na kičmu se pričvršćuju ekstremiteti i ogroman broj velikih i malih mišića, vezivno tkivo leđa i stomaka namenjenih održavanju trupa u vertikalnom položaju.
U današnje vreme skoro svi specijalisti iz oblasti medicine smatraju, da je uzrok mnogih oboljenja loše stanje kičme. Tome uglavnom doprinosi nepravilno držanje tela čoveka. Pored toga, jaki potresi i dugotrajno kompresivno opterećenje (npr. nošenje teških torbi i sl.) mogu izazvati pomeranje pršljenova i uklještenje nerava, koji izlaze iz kičmene moždine, a to će izazvati poremećaj organa, kojim taj nerv upravlja.
Ukoliko se kičma krivi usled nepravilnog držanja tela ili bolesti, to će veoma loše uticati na kosti skeleta. Mišići i vezivno tkivo kičmenog stuba će se produžiti ili skratiti, a unutrašnji organi će se pomeriti, što će izazvati oboljenje celog organizma.
Postoji i obratna veza – između organa i vezivnog tkiva, mišića kičme i leđa. Patogeni procesi koji se odvijaju u organu, mogu da se preko vezivnog tkiva prenose na mišiće i da u njima izazivaju bolove. Zato, lečeći kičmu, njene mišiće i vezivno tkivo, vodimo računa i o zdravlju unutrašnjih organa. I obrnuto, lečeći unutrašnje organe, održavamo kičmeni stub u zdravom stanju.
Odgovorimo na najrasprostranjenije pitanje: zašto praktično svi ljudi imaju u manjem ili većem stepenu oštećenja kičme?
Bolovi u leđima i oboljenja različitih organa su posledica nepravilnog načina života čoveka. Čovek živi načinom života, koji nije odgovarajući u odnosu na opterećenje kičmenog stuba. Čoveku su, kao i životinjama, skelet i kičmeni stub neophodni za kretanje, ali ne i za izvršavanje nekih spolašnjih radova, kao što je npr. prenošenje tereta. Čovek se bavio lovom i sakupljanjem plodova, pa su mu ruke i kičma za vreme toga imali umereno opterećenje, koje se smenjivalo odmorom. Položaj tela se stalno menjao, nije bilo jednoobraznosti, a to znači, nije bilo većeg – statičkog opterećenja na mišiće i pršljenove. Sasvim je drugo, kada čovek tokom osam sati vrši neki rad, nalazeći se u neprirodnom položaju, preopterećujući jedne i potpuno neopterećujući druge mišiće. U tom slučaju pokreti u kičmi su jednotipni i izazivaju gubitak gipkosti i taloženje soli. Jedni mišići su hronično preopterećeni i počinju da se umaraju, prenoseći taj umor preko vezivnog tkiva na organe i koštano tkivo. Usled toga dolazi do skupljanja (stezanja) jednog segmenta kičmenog stuba i kao posledica nastaju problemi sa zdravljem. Pored toga, položaj pogoršavaju nepravilna ishrana, odsustvo normalnog mišićnog opterećenja, nošenje obuće sa visokom potpeticom, nošenje tereta u rukama (posebno u jednoj ruci) i mnoga druga “dostignuća savremene civilizacije”.
Zbog svega toga, čovek, već, od detinjstva ima kriva leđa, u zrelom uzrastu – hronična oboljenja, a u starijem – slabost svih organa i sistema. Međutim, zahvaljujući znanjima koja se mogu steći, sve se to može izbeći i duži niz godina ostati zdrav.
(Malahov)